Rozdział4

Rozdział4

- Dziś o 11 a o 18 trening.

- O matko musze iść dziś do trenera.

- I jaką podjęłaś decyzje?

- Poświęcę się swojej pasji.

- Świetnie..

- To się okaże czy będzie taka dobra.

- Na pewno nie pożałujesz.

- Mam nadzieje.

- Pamiętasz co wczoraj mówiłem?

- To że mam uważać bo się przyzwyczaisz do śniadanek?

- No dokładnie dla mnie to nie robi różnicy.

- Dobra ja idę kochana.

Odprowadziłam go do drzwi gdy nagle się odwrócił przycisnął mnie do ściany i zaczął całować. Po chwili otworzył drzwi i chciał wyjść  ale mu nie pozwoliłam.

- Co to było spytałam.

- Podziękowałem za twoja troskę o mnie.

- To mile ale wystarczyło powiedzieć dziękuję.

- Nie podobał Ci się wyraz podziękowania?

- Czy ja wiem nic specjalnego.

- Trzasną drzwiami zaniósł mnie na kapane i zaczął całować po szyi i ustach.

- Przestań kochanie.

- Co powiedziałaś ?

- Żebyś przestań.

- A potem ??

- Kochanie.

Popatrzył się na mnie i pocałował namiętnie.

- Czemu miałem przestać nie podobało Ci się znowu?

- Podobało, ale wiem do czego by to doszło. A wiesz  jak chce zostać siatkarką musze uważać troszkę nie uważasz?

- No masz racje.

- Ok. idź kocie bo się spóźnisz.

- Pa.

Zostałam w domu. To decyzja pajeta. Spełniam marzenie zostaje zawodowa siatkarka.

-Dzień dobry trenerze.

-Dzień dobry i jak co postanowiłaś

- Zostaje siatkarka ,ale mam parę  pytań.

-Tak słucham.

- Po pierwsze czyli pan zrobi te mecze po to żeby mnie zaproponować ?

- No nie tylko ciebie ale na pierwszym miejscu ty.

- Czyli dziewczyny tez się mogą spodobać trenerom genialnie.

- No tak. Julia co ty planujesz?

- Nic cieszę się ze dziewczyny tez mogą zostać siatkarkami.

- A dokładnie które masz na myśli?

- Nasz czwórkę oprócz mnie Karolinę, Maryśkę i Martę.

-No tez maja możliwość ale to od nich zależy.

- Dobrze jak pan myśli uda mi się?

- Na pewno znam Cię od paru lat i myślę ze dasz rade dążysz do celu i dopóki efekty Cię nie zadowolą to ćwiczysz ile się da. Masz dużo cierpliwości tyle kontuzji łapałaś zawsze to wytrzymywałaś dasz rade jesteś silna.

-  Właśnie dostałam obawy ze mogę tej presji nie wytrzymać

- Ale co ty mówisz?!

- Pamięta pan jak byłam kontuzjowana i nie grałam przez 6 miesięcy?

- Tak.

- No właśnie wtedy zadawalam sobie pytanie czy dam rade grac dalej jak dostane ta szanse od życia. Zastanawiałam się  ile los da mi jeszcze razy popalić.

- Dasz rade masz duże wsparcie i masz…..

- No właśnie ostatnim razem tez tak było jakoś tego znieczułam każdy mi mówi ze ma wsparcie od niego a ja się zastanawiałam kiedy coś sobie zrobię strasznie mi było trudno ale nie poddałam się dzięki paru osobom gdyby nie one nie wiem czy byłabym tu dziś z panem.

- Co?! Nie myślałem ze było ci aż tak ciężko. Wiedziałem ze ci na tym zależy ale nie wiedziałem ze aż tak.

- Tak no właśnie.

- Będę ci wspierał jak tylko będę mógł.

- Zobaczymy o matko już 18 spóźnię się do pracy. Dowidzenia.

- Dowidzenia .

Spóźniłam się bo na złość jeszcze były duże korki.

Gdy weszłam usłyszałam.

- Julia po treningu do mnie- powiedział trener  soviaków z poważną mina.

- To mam przechlapanę.

Po skończonej pracy udałam się do trenera resoviaków.

- Chciał mnie pan widzieć.

- Tak wejdź.

Usiadłam i modliłam się żeby tylko mnie nie zwolnił.

- I jak podjęłaś decyzje?

- Tak.

- Wiec jak zostajesz zawodowa siatkarka?

- Tak mam pewne obawy ale do odważnych świat należy.

- Podoba mi się twoje podejście.

- To musimy chwile pogadać o tym.

- Przychodź na trening Soviaków ze strojem do ćwiczeń będę Cię trenował razem z nimi.

- A moja praca?

- Dostanie ja Maryśka.

- Ale przecież Soviacy maja mecze jeden za drugim.

- Spokojnie pogodzimy to jakoś na początku będzie trudno ale damy rade.

- Czyli mam nie chodzić na treningi do trenera Godawskiego?

- Właśnie masz.

-Chłopaki maja siłownię a ty będziesz mieć dwa treningi.

- No nie wiem czy dam rade.

- Twój trener mówił ze jesteś silna, wiec jestem pewien ze dasz rade.

- Na razie nie zwalniam Cię z stanowiska statystyka bo wiem ze to ciężka praca i będziesz musiała często pomagać Maryśce.

- Dobrze a te treningi od kiedy mam zacząć?

- Od jutra.

- Co? Tak szybko?!

- No a co myślałaś.

- Trzeba zacząć im szybciej tym lepiej.

- W takim razie do jutra trenerze.

- Do jutra- uśmiechał się.

Wyszłam i nie mogłam uwierzyć jaka decyzje podjęłam.

Zibi siedział pod ścianą.

- No nareszcie.

- Czekałeś na mnie?

- Tak skąd wiedziałeś ze tam jestem?

- Chyba każdy słyszał na treningu jak trener do ciebie mówi.

- To jakie masz plany ?

- Nie wiem mam mętlik w głowie

- To ja mam pomyśl jedziemy do mnie.

- Co? Jestem zmęczona i..

- Nie wywiniesz się.

- No dobra niech Ci będzie.

Po 20 minutach byliśmy u niego w mieszkaniu.

-Ładne masz mieszkanie.

- Dzięki.

- Zrobić Ci herbatę?

- Tak poproszę.

- Jesteś głodna?

- No troszkę.

- Ta jasne troszkę. Na co masz ochotę?

- Na cos lekkiego. Wymyśl coś.

- No dobra. A  możesz pomoc?

- Tak w czym co byś zjadła lekkiego?

- Płatki z mlekiem.

- Serio tym się najesz?

- Tak.

- Niech Ci będzie.

Zjedliśmy kolacje .

- No to teraz mnie odwieziesz?

- Nie ma mowy spisz u mnie.

- To rozkaz?

- Tak.

- No dobra tyle ze nie mam piżam.

- Spij bez.

- Tak jasne.

- No dobra dam Ci swój T-shirt.

- Okej.

Poszłam do łazienki. Po pięciu minutach wyszłam. 

Miłego czytania ;-)