Rozdział 27

Rozdział 27

- Podeszłam do trenera załatwił 4 bilety.

- Proszę to jest na sobotę.

- Strasznie dziękujemy .

- Nie ma za co lećcie już rodzice czekają.

- Do widzenia.

- Pa.

Podszedł do mnie Zibi i przytulił od tyłu.

- Fajnie dziewczynki no nie?- spytałam

- Fajne szkraby.

- Idź się przebierz i wykąp śmierdzisz.- uśmiechnęłam się.

- Za 10 minut wracam.

Podszedł do mnie trener.

- Hej Julka wszystko ok.?

- Tak tylko jak pomyślę, że miałam takiego skarbka w sobie i go straciłam.

- Będziecie mieć jeszcze dzieci.

- Może kiedyś.

- Idę do Zibiego pa

- Pa miłego wieczoru –dodał.

- Nawzajem.

Weszłam do szatni.

- Uwaga wchodzę!- krzyknęłam zakrywając twarz dłonią.

- Nie wygłupiaj się- zdjął mi rękę Zibi.

- Aaaa jestem nagi- zaczął krzyczeć Kosok.

- Daj spokój przecież się przebierała przy nas.- powiedział Kurek

- Hejka chłopaki co tam?

- U mnie wspaniale- powiedział Pit.

- No właśnie słyszałam- uśmiechnęłam się.

- U mnie fantastycznie.- powiedział Anderson.

- To wspaniale. Bartek a u ciebie?

- Dobrze.

- To Świetnie jak się wam dobrze układa.- powiedziałam.

- A tobie jak się układa?- spytał Kosok.

- Hymm no najgorzej nie jest, ale mam nadzieje, że będzie lepiej.

- Uuuu czyli kryzys.

- Nie, nie ma żadnego kryzysu jest dobrze jak jest na razie. Zibi długo jeszcze?

- Jeszcze pięć minut.

- No gorzej jak baba.- powiedziałam i usiadłam.

- Słyszałem.- krzyknął.

Po chwili wyszedł już gotowy Zibi.

- Idziemy?- spytałam.

- Tak.

- Pa chłopaki Dobranoc.

- Pa- krzyczeli z szatni.

- Więc mówisz, że jest dobrze.

- No tak, ale może być lepiej.

-Jedziemy do centrum?

- No trzeba by coś kupić do jedzenia lodówka świeci pustkami.

- A nie możemy jutro rano?- spytał z miną szczeniaczka.

- Nie rano mi się nie będzie chciało jedź teraz.

- No dobra.

Po 30 minutach wyszliśmy ze sklepu z pełnymi torbami zakupów.

- Teraz do domu?- spytał.

- Jak chcesz.- powiedziałam obojętnie

- A ty?

- Ja bym poszła na spacer.- powiedziałam patrząc na zachód słońca.

- To chodź.

- Serio?- spytałam zdziwiona.

- No pewnie.

- Nie jesteś zmęczony po treningu?

- Trochę, ale chodź.

I chodziliśmy po parku. Zibi chciał mnie złapać za rękę, ale mu nie pozwoliłam. Usiadłam na ławce i patrzyłam się na zachód słońca. Zibi usiadł obok i też się przyglądał.

- Zibi.

- Tak?

- Dlaczego Ci się podobam co mam w sobie takiego?

- Co to za pytanie.?

- Odpowiedz.- mówiłam patrząc mu w oczy.

- Jesteś piękna, wysoka, masz piękne niebieskie oczy. Jesteś szczupła kochasz siatkówkę, chcesz zostać siatkarką dążysz do celu. Jesteś bystra i mądra. Czego mogę chcieć więcej?

- No  nie wiem może założenia rodziny?

- No to jest moje marzenie, ale skoro mówisz, że nie to ja to rozumiem jestem dla ciebie zrobić wiele.

 Spuściłam głowę w dół. Nie wiem co mam myśleć o tym.

- Julka co jest?

- Nic.

Siedzieliśmy w ciszy dobre 30 minut. Zrobiło się ciemno i gwiazdy zaczęły pokazywać się na niebie.

- Kocham patrzeć na gwiazdy.

- Czemu?

- Nie wiem tak jakoś po prostu mają w sobie to coś. Mogłabym patrzeć na nie godzinami.

Zaczęłam się trząść z zimna. Zibi ściągnął bluzę i zarzucił mi ją na plecy.

- Będzie Ci zimno.- powiedziałam patrząc na niego.

- Ale tobie ciepło.

- Chodźmy do domu.

Złapałam go za rękę i powędrowaliśmy do auta.

- W radiu leciała Rihanna- California King Bed.

- W domu byliśmy o 21.

Rozpakowaliśmy zakupy. Poszłam się wykąpać.  Byłam padnięta położyłam się spać. Zasnęłam od razu.

Wstałam dość wcześnie była 7 ubrałam dresy i poszłam biegać przebiegłam nie cały 1 kilometr i wróciłam do domu. Po mieszkaniu chodził Zibi z telefonem w ręku.

- Do kogo dzwonisz?

- Julka! Martwiłem się o ciebie.

- Biegałam.

- A możesz na pewno? Dobrze się czujesz?

- Nie było mnie 30 minut. Krótko no nie?

- Właśnie dlaczego tak krótko?

- Bo mnie głowa zaczęła boleć.

- Wiedziałem idziesz do lekarza.

- Daj spokój mówił mi w szpitalu, że przez jakiś czas tak będzie.

- Okej chodź spać jeszcze

.

 Wzięłam szybki prysznic i położyłam się obok Zibiego.

- A ta bajka co opowiadałaś Dominice .

- Tak?

- To było o nas?

- W pewnym sensie a czemu pytasz?

- A tak z ciekawości.

- Julka.

- Tak?

- Kochasz mnie?

- Oczywiście a ty mnie?

- Pewnie.

- Dlaczego pytasz?

- Chciałem się upewnić.

- Dobranoc.

- Dobranoc.

Wstałam o 11 Zibiego nie było. Zostawił kartkę „Jestem na treningu będę o 12.”  Nie wiedziałam co mam ze sobą zrobić strasznie mi się nudziło. Wyszłam na miasto chodziłam jakiś czas. Było dość chłodno jak na Sierpień. Wstąpiłam do mojego trenera spytać o rozgrywki.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry Julka jak się czujesz słyszałem o wypadku.

- Wszystko dobrze Te rozgrywki zaczynają się w tą sobotę?

- Tak czemu pytasz?

- Lekarz powiedział, że mogę ćwiczyć od jutra więc…

- Ale wiesz to zależy od ciebie zaczynają się w sobotę, ale ja Ci radze odpocznij trochę miałaś zły miesiąc. Ręka, wypadek odpocznij ja bym Ci radził jechać no nie wiem do spa, albo na 3 dniowe wakacje, żeby zapomnieć o wszystkim.

- Nie wiem trenerze może po rozgrywkach?

- Jak chcesz ja mogę Ci dać wolne w każdej chwili.

- Wiem, ale o której jutro mamy trening?

- Jak zwykle nic się nie zmieniłaś uparta jak osioł i dążąca do celu.

- Tak to ja.- Uśmiechnęłam się.

- O 10 bądź tu jutro dobra?

- Jasne to do zobaczenia jutro.

- Pa.

Była 13. Zerknęłam na telefon 4 nieodebrane połączenia od Zibiego. Usiadłam na ławce i zadzwoniłam do niego.

- Julka?

- Tak co się stało?

- No właśnie nie ma Cię w domu zacząłem się martwić.

- Będę o 15 spowrotem.

- A gdzie jesteś?

- Aktualnie w parku, ale zaraz idę do centrum handlowego muszę sobie coś kupić.

- Przyjechać po ciebie?

- Jak chcesz pa.

- Pa.

Mam dla moich czytelników niestety złą wiadomość. Muszę znowu zawiesić na czas nieokreślony. Przepraszam.

Rozdział 26

Rozdział 26

- No patrz jak lecę- śmiałam się.

- Pa kotku.

- Dobranoc.

- Dobranoc.

Była 20. Chwilę przeglądnęłam to co zrobiłam i wysłałam Maryśce. Byłam zmęczona nie wiem czemu przecież spałam. W sumie może dlatego odłożyłam laptopa i poszłam spać. Wstałam i 08:00. Włączyłam laptopa luknęłam na facebooka itp. Na zegarze wybiła 09. Przyszedł lekarz.

- Dzień dobry.

- Dzień dobry panie doktorze o której wypis?

- O 10 pani przyniosę.

- Dobrze dziękuję.

- A jak się pani czuje?

- Wspaniale.

- To nie mam wyjścia muszę panią wypisać.

Uśmiechnęłam się. Lekarz wyszedł napisałam do Zibiego o której ma po mnie przyjechać. Poszłam do łazienki wyglądałam strasznie. Przebrałam się w jasno dżinsowe rurki, do tego beżowa bokserka, beżowe baleriny i niebieska marynarka. Upięłam włosy w kucyka nałożyła lekki makijaż i poszłam się spakować.

Nim się obejrzałam była 10. Byłam gotowa do wyjścia. Przyszła pielęgniarka z wypisem.

- Dziękuję do widzenia.

- Do widzenia.

I wyszła zerknęłam czy wszystko wzięłam. Wszystko na to wskazywało. Zjechałam windą w dół akurat trafiłam na Zibiego.

- Hej.

- Hej  kochanie.

- Daj wezmę.

- O której trening?

- Nie mam.

- O której trening?

- O 17.

- To masz już torbę?

- Nie.

Weszliśmy do samochodu.

- To pośpiesz się bo nie zdążysz na trening.

- Ale nie idę na trening.

- Czemu?

- Bo muszę się tobą zaopiekować.

- Nie ma mowy nie będziesz opuszczać przeze mnie treningów.

- Daj spokój.

- Jesteś siatkarzem?

- No tak i co z tym wspólnego?

- To jedziesz na trening.

- Julka dobrze się czujesz? Jakoś inaczej się zachowujesz.

- Daj spokój normalnie jest.

 Byliśmy w domu 20 po 16.

- Spakowałeś torbę?

- Tak.

- To jedź na trening.

- I znowu mi uciekniesz?

- Daj spokój.

- Jaką mam mieć pewność ?

- Pojadę z tobą pasuje?

- Tak to chodź.

Chwilę później byliśmy na Podpromiu. To leć się przebrać ja idę na trybuny. Była garstka osób  patrzących na rozciągających się  siatkarzy. Zauważył mnie trener.

- Julka podejdź na chwilkę.

- Cześć trenerze.

- Już Cię wypisali?

- Tak o 16..

- A Zibi nie miał mieć wolnego?

- Nie może opuszczać treningu przeze mnie, w końcu jest siatkarzem musi się skupić na tym co robi.

-Zibi ma szczęście, że ma ciebie. Gdy chodził z Aśką to już w ogóle nie dość, że on przy niej się zmieniał to jeszcze fanów odpychał.

- Ja wiem czy tyle robie. Wydaje mi się, że nie ma dla nas przyszłości.

- Co ty mówisz? Zranił Cię ?

-  Tak dwa razy za drugim razem szpital.

- Bił Cię?

- Nie. A spróbowałby to miał by kłopoty.

- To nasze sprawy prywatne. Pożyjemy zobaczymy jak to się potoczy.

- A chciał Ci się oświadczyć czy coś?

- Tak ale odrzuciłam jego oświadczyny.

- Dlaczego ?

- Jesteśmy ze sobą od pół roku. Nie wiem może jak się jeszcze raz oświadczy to przyjmę jego zaręczyny zobaczymy zależy od sytuacji.

- Dobra przepraszam Cię chyba wszyscy są zaczniemy.

- Jasne.

Usiadłam na trybunach i patrzyłam jak ćwiczą. Nagle podeszła do mnie dziewczynka koło 6-7 lat.

- Dzień dobry pani.

- Dzień dobry.- uśmiechnęłam się.

- Pani jest dziewczyną pana Bartmana?

- Tak.. Jak masz na imię?

- Kamila.

- Proszę pani mogę prosić o Autograf?

- To poczekaj zawołam pana Bartmana to Ci da.

- To fajnie, ale ja chcę pani.

- Mój?

- Tak ładna pani jest.

- Dziękuję- uśmiechnęłam się.

Podeszła chyba jej siostra.

- Dzień dobry. Kamila chodź co ja Ci mówiłam o przeszkadzaniu innym.

- Nic się nie stało jak masz na imię?

- Paulina jestem jej siostrą.

- To siadaj. Którego siatkarza lubisz?

- Naprawdę mogę?

- Jasne.

- Ja lubię Zibiego to znaczy pana Zibiego, pana Igłę, pana Kurka, pana Dobrowolskiego w sumie cały skład Ressovi.

- A trenera?

- Też.

- A masz autograf każdego?

- Nie przyjechałam z daleka mam 3 godziny do Rzeszowa.

- To ja Ci załatwię wszystkich autografy chcesz?

- Pewnie.

- To poczekaj do końca treningu to podejdziemy do wszystkich.- powiedziałam z uśmiechem.

- A nie nic jak ostatnio tu byłyśmy to była ta pani Aśka i ona niezbyt miła jest.

- Naprawdę?

- Tak.

- Moja mała siostra nawet się rozpłakała.

- Ale ja taka nie jestem.

- Wiem pani jest fajna i miła.

- Dzięki.

Dziewczynki siedziały przyglądając się jak ćwiczą siatkarze. W końcu skończył się trening.

- No to chodźcie.

Dziewczynki posłusznie poszły za mną.

- Dzień dobry panie trenerze mam tu miłe dziewczynki chciały by się zapytać o zdjęcie i autograf.- powiedziałam z uśmiechem.

- Mój?- spytał zdziwiony.

- Dziewczynki.- popatrzyłam na nie.

- Oczywiście.- powiedziała Paulina.

- Zrobi nam pani zdjęcie?- spytała.

- Pewnie.

Najpierw każda stanęła osobno potem razem. Podchodziłam z nimi do każdego siatkarza na końcu do Zibiego młodsza złapała mnie za rękę.

- Co jest Kamila?

- Boję się tego pana.

- Nie bój się chodź.

Wzięłam ją na ręce.

- Widzisz pan Bartman tylko się wydaje taki groźny.

- Bartman rozmawiał chwilę z dziewczynkami.

 Na koniec podeszły do mnie.

- A pani autograf możemy? – Spytała Kamila.

- I zdjęcie- dodała Paulina.

- Moje?

- Tak- krzyknęły razem.

- Jasne.

Podpisałam im się w zeszycie. A Zibi zrobił nam zdjęcie.

- Pa dziewczynki- pomachałam im.

 Kamila podeszła i przytuliła się do mnie.

-Byliście kiedyś na meczu?- rzuciłam jeszcze.

- Niestety nie….

Rozdział 25

Rozdział 25

Po chwili dostałam śniadanie. Nie chciało mi się zbytnio jeść. Przyszła siostra z lekarstwami.

- Jadła pani coś?

- Nie jestem głodna.

- A piła pani coś?

- Nie.

- To dobrze doktor kazał pobrać krew pani zapomniałam wczoraj pani powiedzieć.

- Teraz mam iść?

- Nie ja zaraz  przyjdę po panią.

- Dobrze.

Sięgnęłam po telefon było 20 nieodebranych połączeń. 5 od Marty, Maryśki i Karoliny. A reszta od Zibiego. Każdej napisałam, że jestem cała i nic mi nie jest, a Zibiemu, że dopiero wstałam. Po chwili do Sali wszedł lekarz.

- Dzień dobry pani.

- No nie wiem czy dobry.

- Słyszałem co było wieczorem przykro mi.

- Panie doktorze kiedy dostanę wypis?

- W tej sytuacji nie jestem pewien bo musimy pani zrobić parę badań.

Do Sali przyszła pielęgniarka.

- Proszę niech pani siada.

Usiadłam na wózku.

- A panie doktorze rano mi się w głowie kręciło czy to coś złego?

- Nie pewnie po wczorajszym. Zaraz zrobimy badania wszystko się okaże.

Pobrali mi krew, ślinę itp. W Sali byłam na 11.

- Niech pani teraz coś zje.

- Ale nie jestem głodna.

- Musi pani jeść zaraz przyniosę leki.

I wyszła. Coś mi się nie wydaje, że wyjdę jutro. Napisałam Maryśce żeby przyszła koło 12. Zjadłam kanaki które dostałam i czytałam dalej książkę. Czytałam „ Ostatnią piosenkę” Uwielbiałam ją. Zostało mi 20 stron do końca, ale postanowiłam, że chwilę odpocznę. Była 12:30 do Sali weszła pielęgniarka.

- Niech pani weźmie te leki.

- Co to za leki?

- Witaminy.

Wzięłam tabletki i popiłam wodą. Z Sali wyszła pielęgniarka a prawie biegnąc wleciała Maryśka.

- Hej Julka jak się czujesz?

- Hej spokojnie wszystko okej.

- Skończył się trening?

- Tak jadę prosto z niego.

- Mam prośbę tu są kluczyki do mieszkania. Przywieziesz mi parę rzeczy wieczorem ?

- Jasne tylko powiedz jakich?

- Kosmetyczkę na lustrze w łazience i ubrania jakieś luźne spodnie i dżinsowe do tego jakieś bluzki.

- Okej to ja zaraz je przywiozę.

- Maryśka!

- Tak?!

- Chodź tu wariatko i siadaj. – powiedziałam śmiejąc się.

Usiadła obok łóżka.

- To powiedz mi co się stało.

- Pokłóciłam się ze Zbyszkiem zagapiłam się i wjechałam w tira.

- Na pewno nic Ci nie jest?!

- Głupi ma zawsze szczęście.

- Julka  nie żartuj.

- No okej. Wiesz kto mnie wczoraj odwiedził?

- Nie kto?

- Aśka.

- Co?! Co chciała.

- Chciała wyjaśnić, że to ona na Zibiego napadła i przeprosić. No i do pomieszczenia wszedł Bartman i zaczął się na nią wydzierać. To ja z ryjem do niego, że ma wyjść i wyszedł zły, a ta się rozpłakała. Przytuliłam ją. Pocieszyłam wyszła z pokoju. A ja zaczęłam wymiotować i poczułam straszny ból brzucha. Zawieźli mnie na ginekologię i patrzyli na brzuch. Zaczęłam krwawić. Lekarz powiedział, że poroniłam.

Zapadła cisza.

- To wszystko jej wina.- mówiła oburzona.

- Daj spokój.

- Ale taka prawda.

- To moja wina bo wydarłam się na Zibiego bez powodu.

- Przykro mi Julka.

- Dobra zmieńmy temat.

- Okej.

- Masz dużo roboty?

- Tak średnio a co?

- Strasznie mi się nudzi przywieź mi laptopa. I wyślij coś bo umrę z nudów.

- No nie wiem widzę, że czytasz.

- No kończę 20 stron do końca.

- Dobra. – zerknęła na zegarek.

- Musisz iść?

- Przepraszam.

- Dobra leć, a trzymaj klucze i pozdrów Bartka.

- Dzięki pa trzymaj się kochana- powiedziała z uśmiechem.

- Pa.

O 14 przyszedł lekarz.

- Ma pani dobre wyniki, ale potrzymam panią do jutra.

- No dobrze, a panie doktorze bo ja gram w siatkówkę będę mogła jutro już iść na trening?

- Lepiej będzie jak pani dopiero w czwartek pójdzie nich pani odpocznie.

- No dobrze.

I wyszedł do Sali przyszedł Zibi.

- No zero spokoju.- powiedziałam z uśmiechem.

- To ja wychodzę.

- Ej no żartowałam chodź.

- Przyniosłem Ci owoce i więcej wody.

- Dzięki.

- Mówiłeś trenerowi?

- Tak daje nam współczucie i mówi, że nie ma sprawy.

- Dobre i to.

- Kiedy wypis?

- Jak mi się nie będzie nic działo to jutro. Zibi przytul mnie.

Podszedł i uścisnął mnie.

- Przyjadę po ciebie.

- Czemu naskoczyłeś na nią wczoraj?

- Bo pewnie znowu ci coś nagadała.

- Nie przyszła przeprosić.

- Co?

- No wyobraź sobie. Przepraszam, że naskoczyłam na ciebie.

- Należało mi się.

- Masz siłownię czy coś?

- Nie mam.

- Kłamiesz.

- Ale trener powiedział, że nie muszę, że powinienem być przy tobie.

- Ale ja Ci każe iść i nie kłóć się ze mną.

- No dobra.

- A w ogóle jak się czujesz?

- Lepiej wczoraj jeszcze wszystko mnie bolało.

- Będzie dobrze.

-  Dobra leć muszę odpocząć od samego rana miałam badania- skrzywiłam się.

- Dobra to pa kochanie.

- Pa.

Zdrzemnęłam się. Obudziłam się o 17. Przy łóżku miałam torbę z rzeczami i kartkę. Na której pisało: „ Nie chciałam Cię budzić wzięłam wszystko o co mnie prosiłaś Maryśka. PS. Bartek też Cię pozdrawia i mówi, że masz wracać do zdrowia, a i masz na poczcie” Wyjęłam laptopa, włączyłam go i od razu wzięłam się do pracy. Skończyłam przed 19. Do pokoju wpadło „parę osób” Byli tam: trener, sztab szkoleniowy i paru siatkarzy Zibi, Igła, Kosa, Anderson, Kurek, Pit.

- Cześć wszystkim.- powiedziałam zdziwiona.

- Hej horowitku.

- Co was tu sprowadza w moje skromne progi.

Zaczęli się śmiać. Podszedł do mnie trener.

- Julka masz moje współczucie.

- Dzięki, ale nie wracajmy do tego.

- Jasne.

Byli niecałe 30 minut i wyszli każdy życzył mi powrotu do zdrowia został Zibi.

- O której wypis?

- Nie wiem może rano może popołudniu napisze Ci o której masz po mnie przyjechać.

- Mówiłeś moim rodzicom?

- Nie.

- To dobrze. To był twój pomysł z nimi?

- Nie - powiedział ironicznie.

- Taaa twój i Krzyśka.

- Może.

- Dobra leć do domu.

- Jeszcze chwilkę.

- A mój samochód nadaje się do czegoś czynie?

- No miałaś szczęście, ale samochód nie.

- Super. Dzwoniłeś do adwokata?

- Po co?

- No bo ja wjechałam w Tira.

- Nie policjant mi mówił, że on w ciebie.

- Naprawdę?

- No tak był tu wczoraj jak Cię wywozili na ginekologię.

-Serio?

- No, ale powiedziałem że nie wiem czemu Cię wywożą i poszedł myślałem, że dziś był.

- Nie nikogo poza tobą i Maryśką i tych co tu byli przed  chwilą nie było może spałam.

- No nie wiem dąłem mu swój numer jakby coś chciał, ale nikt nie dzwonił.

- Okej nie chce Cię wyganiać ale spadaj bo późno.

- Wyganiasz mnie?

- Tak.

- Poczekaj do jutra. Policzymy się…….

Rozdział 24

Rozdział 24

Wyszłam z mieszkania wsiadłam do auta rozpłakana i ruszyłam w kierunku domu jechałam szybko i zagapiłam się na drodze. Wjechał we mnie Tir. Wylądowałam w szpitalu. Obudziłam się rano. Akurat był przy mnie lekarz.

-`Gdzie ja jestem?- spytałam zdezorientowana.

- W szpitalu miała pani wypadek.

- Co mi jest?

- Jest pani poobijana tylko ty  musiał być cud, że tylko tyle i że pani żyję.

- Głupi ma zawsze szczęście.

Lekarz uśmiechnął się.

- Panie doktorze kiedy będę mogła wyjść.

- No nie tak prędko musi pani zostać na obserwacji dwa dni.

- Dobrze, a mam pytanie gdzie jest mój telefon?

- Położony w szafce obok.

- Dziękuję.

Lekarz wyszedł.

Sięgnęłam po telefon i napisałam do Igły.

- Krzysiu mogę Cię o coś prosić przywieziesz mi wodę?

Po chwili przyszła wiadomość.

- Jasne gdzie jesteś?

- W szpitalu.

- Co?! Co się stało?

- Miałam wypadek.

- Zaraz będę.

Po niespełna 15 minutach do mojej sali wszedł Krzysiek.

- Julka co Ci się stało?

- Miałam wypadek wjechałam pod Tira.

- I co Ci jest?

- Tylko poobijana jestem.

- Dzięki Bogu, że tyle.

- Przywiozłeś wodę?

- Tak proszę.

 Od razu się napiłam.

- Dzięki.

- Nie ma za co.

- Która godzina?

- 9 rano.

- Masz trening?

- Tak

- To co tu jeszcze robisz leć.

- Nie będę tu z tobą.

- Daj spokój przez dwa dni nigdzie się stąd nie ruszam.

- Dwa dni tu będziesz?

- Tak na obserwacji.

- To przyjadę wieczorem z Iwoną.

- Daj spokój jeszcze jej głowę zawracaj.

- I tak wie, a i masz pozdrowienia i uściski.

- Też ją pozdrów.

- Leć na ten trening.

- No dobra lecę pa przyjdę później.

I poszedł byłam sama w pokoju. Pielęgniarka odłączyła mi kroplówkę.

- Przepraszam czy mogę zejść na dół po gazetę?

- Niech pani chwileczkę poczeka coś sprawdzę.

Wyszła z pomieszczenia za nie całe 5 minut była spowrotem.

- Lekarz wyraził zgodę.

- Dziękuję.

 Kupiłam jakołś książkę i wróciłam do pokoju. Przeczytałam pół była 12 postanowiłam się zdrzemnąć. Obudziłam się o 15. Zaczęłam dalej czytać. Po 16 ktoś wszedł do pokoju, ku mojemu zdziwieniu była to Aśka.

- Pani ma na imię Julka?

- Tak o co chodzi?

- Przyszłam zobaczyć jak się pani czuje.

- Przykro mi żyję.

- Nie no co pani nie życzę pani źle przyszłam panią przeprosić to wtedy w mieszkaniu Zibiego to naprawdę moja wina. Ja się rzuciłam na Zbyszka.

- Po co mi to pani mówi?- spytałam zdziwiona.

- Bo wiem, że ma pani za złe Zbyszkowi, za to wtedy.

- To już nie ważne.

 Do pomieszczenia wszedł Zibi.

- Co ty tutaj robisz?!- spytał stojącą Aśkę.

- Co ty od niej chcesz!- Spytałam zła.

- Pewnie znowu ci opowiada niewiadomo co!

- Zbyszek przestań! A najlepiej wyjdź!

Wkurzony wyszedł z Sali.

 Aśka usiadła rozpłakana.

- Hej nie płacz przytuliłam ją.

-Ale patrz jaki on jest wobec mnie wiem, że go zraniłam ale żeby za każdym razem jak go zobacze.

- Nie płacz on tak ma.

- Wybaczysz mi?

- Tak.

- Dzięki bardzo to dla mnie dużo znaczy.

- Przepraszam Cię, ale źle się czuje.

- Jasne to ja idę pa.

Było mi nie dobrze zaczęłam wymiotować. Wezwałam pielęgniarkę a ta lekarza przeszywał mnie ból w brzuchu. Skierowali na ginekologie. Akurat wtedy gdy mnie wywozili wszedł Zibi, Igła i Iwona.

Ja zwijałam się z bólu. Przebadali mnie. Zaczęłam krwawić. Potem dali mi środki przeciwbólowe i uspokajające.

- Pani Julio była pani w ciąży i właśnie pani poroniła.

- Co jak to?

- To był 4 tydzień.

Łzy zaczęły mi spływać.

- Ale ja nie czułam żadnych objawów.

- Objawy są w 3 miesiącu połową drugiego.

W końcu zawieźli mnie do Sali. Od razu weszła cała trójka.

- Co ci jest? –spytał Igła.

- Właśnie się dowiedziałam, że byłam w ciąży.- mówiła spokojnie.

- Jak to byłaś? –spytała Iwona

- Przed chwilą poroniłam dlatego mnie wywozili czułam straszny ból brzucha i wymiotowałam.

Podeszła do mnie Iwona i mnie przytuliła

- Mogę was o coś prosić?- spytałam.

- Jasne- powiedział Igła.

- Zostawcie nas samych.

Krzysiek z Iwoną wyszli. Ja patrzyłam w okno. Po policzkach leciały mi łzy. Podszedł do mnie Zibi i mnie przytulił.

- Proszę nie płacz i wróć do mnie.- mówił ze smutkiem w głosie.

- Byłam w ciąży. Mogliśmy mieć dziecko.- patrzyłam na niego.

- To moja wina wybacz….

- To nie twoja wina, to przez wypadek.

- Który był przeze mnie.

- Daj spokój. Będziemy mieć dzieci obiecuję.

Zibi się na mnie popatrzył i mnie przytulił. Wzięłam jego głowę w ręce i pocałowałam go.

- Wracaj do domu jest już 22 późno jutro masz trening.

- Nie pójdę przyjadę do ciebie.

- Proszę nie kłóć się ze mną. Idź jutro powiesz trenerowi dlaczego mnie dziś nie było i powiesz, że za tydzień wrócę.

- No dobrze.

- Zawołaj Ignaczaków.

Po chwili w Sali pojawili się Iwona z Krzyśkiem.

- Dziękuję, że przyjechaliście miło z waszej strony. Cieszę się, że was poznałam jesteście naprawdę niesamowitymi ludźmi.

- Nie schlebiaj nam tak.

- Ale to prawda naprawdę cieszę się że was poznałam- Powiedziałam uśmiechając się.

Wtedy podeszli i mnie przytulili.

- No dobra koniec tych czułości. Wracajcie do dzieciaków jest późno jutro też jest dzień ja muszę odpocząć.

- Dobra to my idziemy trzymaj się.

- Dobranoc.

- Zibi zostaniesz chwileczkę?- spytałam.

- Jasne.

Podejdź do mnie. Usiadł na łóżku, a ja go przytuliłam.

- Dobra idź.

- Nie zapomniałaś o czymś?

Pocałowałam go.

- Dobranoc idź już bo zaraz Cię wygonią.

- Dobranoc kochanie.

Wyszedł ja leżałam chwilę w szoku. Dlaczego ja nie czułam  żadnych objawów? Po co wsiadłam za kierownice? Pytania chodziły mi po głowie. W końcu zasnęłam. Obudziłam się o 09:00. Poszłam do łazienki trochę kręciło mi się w głowie. Wyglądałam strasznie. Wróciłam i dalej zaczęłam czytać książkę.

Rozdział 23

Rozdział 23

Dzieci zjadły 5 kanapek.

- Ciociu chce mi się spać.- mówiła trząc swoje oczka.

- To może z wujkiem położy Cię spać? – spytałam patrząc na reakcje Zibiego.

- Ale ciociu ja chcę, żebyś ty mnie położyła spać.

- Dobrze to chodź.

- Ciociu?

- Tak?

- Weźmiesz mnie na rączki?- spytała robiąc maślane oczka.

- Pewnie chodź.

Wzięłam małą na ręce ta się do mnie przytuliła.

- Tylko gdzie ty masz pokoik?

- Tam wskazała palcem.

Położyłam ją na łóżku.

-Ciociu przebierz mnie w piżamki.

Zrobiłam duże oczy.

- A gdzie masz piżamki?

- Tam wskazała na szufladę.

 Wzięłam jasno niebieskie i ubrałam małą.

- Ciociu opowiedz mi bajkę.

- A o czym?

- O księżniczce.

- Więc dawno, dawno temu żyła piękna królewna niebiesko oka. Każdy książę się za nią oglądał, ale Księżniczka nie chciała żadnego z nich. Pewnego razu w jej życiu pojawił się wysoki brunet, który spodobał się królewnie. Książe zakochał się od pierwszego wejrzenia w niej. Księżniczka była szczęśliwa czuła motylki w brzuchu. Pewnego razu Książe postanowił się oświadczyć królewnie, lecz ona nie była tego pewna. Uciekała więc z zamku chodząc po lesie. Cały czas się zastanawiała co ma zrobić. Wracając napotkała na swojej drodze leśnego stwora, który porwał ją. Książe zaczął szukać królewny w końcu znalazł ją w jaskini w której żył leśny stwór. Zabił stwora uratował księżniczkę i wrócili na zamek.

Królewna postanowiła wyjść za księcia. Mieli ogromne wesele niedługo potem bocian przyniósł im synka. 

I żyli długo i szczęśliwie.

Dominika zasnęła. Zeszłam po cichu na dół Sebastian grał z Zibi w jakołś grę. Ja posprzątałam po kolacji. W końcu i Sebastian wysiadł.

- Ciociu położysz mnie spać?

- A czemu nie z wujkiem?

- Wolę ciebie.

- No dobrze chodź.

Przebrał się i położył. Jemu nie musiałam mówić bajki sam mówił o różnych grach, aż zasnął.

Zeszłam na dół była 21:30.

- Pewnie zaraz Igła przyjedzie z Iwoną.

- Pewnie tak.

- Ładą bajkę opowiedziałaś Dominice.

- Podsłuchiwałeś?!- powiedziałam oburzona.

- Kawałek. Dobrze sobie radzisz z dziećmi.

- Dzięki jak byłam młodsza opiekowałam się swoją siostrą cioteczną jest w wieku Dominiki.

- Co robimy?- spytał.

- Jakiś film włącz.

- Okej.

Przełączył na jakiś film romatyczny. Oczywiście Zibi usnął. Czas szybko zleciał była 23. Do domu wrócili Krzysiek i Iwona w bardzo dobrych humorach. Wstałam i zaczęłam się zbierać obudziłam Zibiego, a do salonu wparował Igła.

- Jak wam minął wieczór? – spytał.

- Dobrze dzieciaczki śpią. A wam jak minął wieczór?- spytałam.

- Świetnie – powiedział Igła.

- To my już pojedziemy.

- To pa do jutra.

- Pa rzuciła Iwona z kuchni.

Wsiedliśmy w samochód i ruszyliśmy. W domu byliśmy dość szybko. Weszłam do mieszkania wzięłam szybki prysznic i położyłam się spać. Obudził mnie piękny świt słońca. Nie chciało mi się wstawać, więc obróciłam się na drugi bok i spałam dalej. Po 10, ktoś mnie próbował obudzić.

- Julka, wstawaj- mówił Zibi gładząc mnie po policzku.

- Nie daj mi pospać jeszcze godzinkę.

Po chwili i Zibi do mnie dołączył.

- To ja pośpię z tobą.

Obudziłam się o 12. Zibi coś robił w kuchni. Wzięłam prysznic. Wyszłam w ręczniku Zibi gdzieś wyszedł. To było dziwne 2 dzień pod rząd wyszedł bez słowa. Zjadłam śniadanie, spakowałam swoje rzeczy wzięłam klucze od samochodu. Zostawiłam kartkę na stole, że po resztę rzeczy wrócę wieczorem. Zamknęłam mieszkanie i pojechałam do swojego mieszkania. Zostawiłam rzeczy i zadzwoniłam do Kaśki.

Umówiłam się z nią na 14 do kawiarni, więc miałam trochę czasu. Chodziłam bez sensu po Rzeszowie. Przypomniałam sobie, że mam lustrzankę w aucie. Wzięłam ją i zaczęłam robić zdjęcia. Dzień był piękny. Choć za niedługo ma być jesień to naprawdę wieje ciepły wiaterek. Była 13:40 więc wybrałam się w stronę kawiarni w której miałam się spotkać z Kasią. Po 10 minutach drogi byłam na miejscu. Kasia jak zwykle prze czasem.

- Hej.

- Hej. Powiedziałam ze smutkiem w głosie.

- Co jest?- spytała widząc mnie w złym stanie.

- Odeszłam od Zbyszka.

- Co?! Czemu? Jak to byliście taką świetną parą.

- Zaczął się dziwnie zachowywać wychodzić bez słowa gdzie jest za ile wróci. Ma zły humor nie wiem o co mu chodzi nie chce ze mną rozmawiać nie odbiera ode mnie telefonów. Nie wiem o co mu chodzi napisałam mu kartkę, że wrócę wieczorem po resztę rzeczy.

                                                                               ****

Siedzieliśmy tak w ciszy 10 minut. Nagle zadzwonił do mnie telefon to był Igła.

- Przepraszam muszę odebrać.- Powiedziałam wychodząc na pole

-Jasne.- powiedziała Kasia.

- Hej Krzysiu co tam?

- Hej Julka dzięki za wczoraj mam u ciebie dług.

- Nie no coś ty chętnie zaopiekowałabym się dzieciakami jeszcze raz.

- Cały czas o tobie mówią i pytają kiedy znów przyjdziesz do nich. Coś ty im zrobiła?

- Nic takiego w sumie tylko kolacje i Dominice opowiedziałam  bajkę na dobranoc, a Sebastian opowiadał mi o jakiejś grze i zasnął.

- Julka wszystko  w porządku masz jakiś inny głos.

- Nie wszystko okej.

- Na pewno? Co Ci zrobił Zibi?

- Nic odeszłam od niego.

- Co?!

- Przepraszam Cię, ale nie chce o tym mówić pa.

- Pa.

- Wróciłam do kawiarni była 16.

- Kasiu ja już pójdę dobrze?

- Dobra trzymaj się.

- Dzięki pa.

Znowu chodziłam po Rzeszowie i robiłam zdjęcia. Zadzwonił do mnie telefon o 17. To był Bartman.

- Julka co to ma znaczyć?!

- Nie unoś się będę o 18 pogadamy pa.

I się rozłączyłam. Poszłam w kierunku domu porobiłam parę zdjęć. Wpół do 18 byłam w domu. Wzięłam prysznic przebrałam się, nałożyłam lekki makijaż. Wzięłam klucze od domu i samochodu. Zamknęłam mieszkanie i ruszyłam w stronę domu Zibiego. O równej 18 byłam pod jego drzwiami. Zadzwoniłam on szybko otworzył. Weszłam do środka.

- Wejdź proszę do kuchni.

- Dobra.

W kuchni stałą herbata i jakieś ciasto.

- Spodziewasz się gości?- Spytałam.

- Dokładniej ciebie.

- Myślałam, że dom będzie pusty. To ja się spakuje, a potem porozmawiamy.

- Proszę porozmawiajmy teraz.

- No dobrze.

Usiadłam przy stole.

- Więc co chcesz wiedzieć?

- Dlaczego?!

- Nie układało nam się najlepiej. Ty gdzieś wychodzisz bez słowa wracasz zły nie odzywasz się do mnie. Nie wiem co źle zrobiłam. Postanowiłam, że tak będzie lepiej.

- Dla kogo?

- Dla nas nie widzisz, że to nie ma sensu? Odkąd odrzuciłam twoje oświadczyny stałeś się inny nie taki jakiego Cię poznałam. Zmieniłeś się. Tego się obawiałam na początku ale byłam z tobą w końcu Cię kocham….

- Na pewno nie dla nas…

- Daj spokój nie wiem gdzie wychodzisz na początku było inaczej było pięknie!!!

Wstałam  rozpłakana i poszłam pakować resztę swoich rzeczy.

- Julka przestań! Co ty robisz! Nie pakuj się ja zmienię się.

- Jaką mam mieć pewność?

Była cisza wzięłam swoje rzeczy i szłam w kierunku wyjścia. Bartman mnie złapała za rękę.

- Nie odchodź.- mówił ze smutkiem.

- Puść mnie!

- Nie, nie puszczę błagam nie odchodź i klęknął przede mną.

- Co ty robisz?!

- Julka kocham Cię, zawsze kochałem błagam daj mi jeszcze szanse.

- Słuchaj dawałam Ci już szanse jak się lizałeś z Aśką.

- Wiem, ale błagam Cię cholernie mi zależy na tobie.

- Właśnie widać… wybacz- mówiłam płaczem.

Rozdział 22

Rozdział 22

- Hej Julka wpadniesz o 17?

- Tak jasne tylko dzwonie w innej sprawie.

- Nie przyjedziesz?!

- Przyjadę tylko chciałam się zapytać czy nie wiesz gdzie jest Zibi wyszedł dwie godziny temu i zaczynam się martwić nic nie mówił tylko wyszedł.

- Nie martw się na pewno wróci zaraz.

- Oby dobra kończę pa.

- Do zobaczenia.

Kurcze naprawdę zaczynam się martwić. Dobra posprzątam jeszcze salon i korytarz. Obiad skończony. Zajęło mi to dość sporo czasu skończyłam chwilę przed 16. Zibiego dalej nie było. Zadzwoniłam do niego, w końcu odebrał.

- Zibi gdzie jesteś?

- Jadę właśnie do domu.

- Za ile będziesz za 20 minut.

- Dobra pa.

- Pa.

Zaczęłam się ubierać. Zrobiłam lekki makijaż i byłam gotowa do wyjścia. Wyszłam z łazienki, a do somu wszedł Zibi.

- Gdzie byłeś cały dzień?

- Musiałem coś załatwić.

- A mogę wiedzieć co?

- Dowiesz się w swoim czasie.

- Głodny?

- Tak co na obiad?

- Risotto.

Szybko odgrzałam mu obiad. Zibi zjadł w błyskawicznym czasie. Ja zaczęłam zbierać się do wyjścia.

- Wychodzisz?

- Tak idę pilnować dzieci Igły.

- A to ja zadzwonię do Krzyśka pojadę z tobą.

- Dobra to ja jeszcze wezmę torebkę z sypialni.

Weszłam do sypialni na łóżku leżała karteczka z jakimś planem nawet dobrze się nie przyjrzałam bo do sypialnie wszedł Zibi.

- To jak jedziemy?

- Jasne.

Po niespełna 20 minutach byliśmy pod domem Ignaczaków. Krzysiek wybiegł nas powitać.

- Cześć nareszcie już się martwiłem.

- Hej to tak o której wracacie?- spytałam.

- Myślę, że koło 22.

- To będziecie szaleć- rzucił Bartman.

- Daj mu spokój lepiej bierz z niego przykład- powiedziałam oschle.

- Może to nie najlepszy pomysł waszą dwójkę razem. –spytał  z powagą.

- Daj spokój uwielbiam dzieci, damy radę.

Wtedy Bartman się na mnie popatrzył ze zdziwieniem.

- To może nie będziemy stać tak na polu.- powiedziałam.

- Oczywiście wejdźcie.

- Julka poznam Cię z Iwoną.

- Świetnie.

- Iwona kochanie możesz na chwilkę?

- Zaraz.

- Ale na chwileczkę.

- No dobrze.

- Iwona to jest Julia przyszła opiekować się naszymi szkrabami.

- Miło mi.- wyciągnęłam rękę.

- Chwała Bogu Julka pomożesz mi- powiedziała żona Krzyśka.

-Pewnie.

Złapała mnie za rękę i pociągnęła do garderoby.

- Słuchaj mam dylemat pomożesz mi wybrać miedzy tą czarną, tą i tą czerwoną.

- A możesz przymierzyć wszystkie?

- Pewnie tylko wiesz 18 wychodzimy z Krzyśkiem.

- Damy radę- i uśmiechnęłam się.

Przymierzyła każdą zaczynając od czerwonej.

- Matko wyglądasz przepięknie w każdej.

- To mi doradziłaś.

- Spokojnie którą byś ty wykluczyła?

- Chyba tą długą czarną.- powiedziała rzucają ją na łóżko.

- To teraz tak czarna czy czerwona. Hymm… Mam pomysł. Zapytamy Krzyśka który kolor bardziej lubi.

- Dobra.

- Igła mam pytanie wolisz czarny czy czerwony kolor?

- To moją kochaną żonę w czerwonym.

- Okej.

- To teraz tak masz do niej buty?

- Tak.

- To ubieraj czerwoną.

- Wyglądasz w niej naprawdę pięknie.

- Dziękuje za pomoc.

- Dobra to nic takiego.

- Julka?

- Tak?

- Zrobisz mi włosy? Proszę- i zrobiła minę szczeniaczka.

- Hahaha jasne.

Zrobiłam jej  loki wyglądała naprawdę pięknie. Do tego makijaż. Po prostu wyglądała bajecznie.

- A igła jak się ubierze?- spytałam.

- Szczerze to nie wiem.

- A gdzie idziecie?

- Na kolacje, a potem coś zaplanował.

- To ja mam pomysł zobaczę jak wygląda i jak coś powiem mu, żeby się przebrał dobra?

- Była bym Ci wdzięczna.

- Dobra później podziękujesz.

Zeszłam na dół szukając Igły znalazłam Sebastiana i Dominiczkę oglądających kreskówki.

- Hej jestem Julka, gdzie poszedł tatuś?

- Na pole z wujkiem Zbyszkiem.- powiedział Sebastian.

- Dzięki.

Wyszłam na pole zerknąć jak Igła się prezentuje.

- No hej chłopaki.

Zaszokowało mnie to zobaczyłam Igłę w graniaku.

- Łoł Igła, ale wyglądasz.

- Mam iść się przebrać?

- Nie w żadnym razie.

- Wyglądasz świetnie.

- Yyy dzięki.

- Okej ja idę do Iwony zaraz powinnyśmy zejść.

- No pośpiesz ją mamy 5 minut do wyjścia.

- Nie martw się damy radę. Popatrz na szkraby jeszcze. – Uśmiechnęłam się.

Szybkim krokiem udałam się do Sypialni Ignaczaków.

- To jak gotowa?

- Tak.

- To chodź Krzysiek już się niecierpliwi.

- A to norma u niego.

Zeszłam szybciej i powiedziałam chłopakom żeby weszli do domu. Akurat ze schodów schodziła Iwona.

Obydwoje stanęli jak wryci.

- Kochanie- zaniemówił Igła.

- Tak?- spytała z uśmiechem Iwona.

- Wyglądasz bajecznie.

- Dziękuję jedziemy?- spytała Iwona.

- A tak tylko jeszcze parę słów do naszych skarbów.- uśmiechnął się Krzysiek.

- Sebastian, Dominika macie słuchać cioci Juli i wujka Zbyszka macie być grzeczni ja będę wszystko wiedzieć. Pa.

- Dobrze tatusiu pa.

- Pa tato pa mamo- powiedział Sebastian.

- Sebastian jasne?- spytał igła zmarszczając brwi.

- Tak.

- Julka dzwoń jak coś dobrze- spytali równocześnie.

- Myślę, że nie będzie takiej potrzeby bawcie się dobrze.

- Dzięki pa.

- Pa.

Wyszli Bartman poszedł do łazienki, a ja podeszłam do dzieci.

- To co zjecie na kolacje?

Poparzyli na mnie.

- Kanapki!- krzyknęli radośnie.

- Dobrze, a do picia kakao?

- Taak!- Uśmiechnęli się.

- To zaraz przyjdę z kanapkami.

Na początku nie mogłam nic znaleźć, ale zawołałam Sebastiana i powiedział gdzie co jest. Oczywiście Dominika przyszła zaraz za nim uważnie przyglądając się mi co robię. Zibi usiadł w kuchni pisząc z kimś na komórce. Zrobiłam 10 kanapek i kakao dla dzieci.

- To smacznego. – powiedziałam uśmiechając się.

- Dziękujemy- powiedziały jak zwykle chórkiem.