Rozdział 24

Rozdział 24

Wyszłam z mieszkania wsiadłam do auta rozpłakana i ruszyłam w kierunku domu jechałam szybko i zagapiłam się na drodze. Wjechał we mnie Tir. Wylądowałam w szpitalu. Obudziłam się rano. Akurat był przy mnie lekarz.

-`Gdzie ja jestem?- spytałam zdezorientowana.

- W szpitalu miała pani wypadek.

- Co mi jest?

- Jest pani poobijana tylko ty  musiał być cud, że tylko tyle i że pani żyję.

- Głupi ma zawsze szczęście.

Lekarz uśmiechnął się.

- Panie doktorze kiedy będę mogła wyjść.

- No nie tak prędko musi pani zostać na obserwacji dwa dni.

- Dobrze, a mam pytanie gdzie jest mój telefon?

- Położony w szafce obok.

- Dziękuję.

Lekarz wyszedł.

Sięgnęłam po telefon i napisałam do Igły.

- Krzysiu mogę Cię o coś prosić przywieziesz mi wodę?

Po chwili przyszła wiadomość.

- Jasne gdzie jesteś?

- W szpitalu.

- Co?! Co się stało?

- Miałam wypadek.

- Zaraz będę.

Po niespełna 15 minutach do mojej sali wszedł Krzysiek.

- Julka co Ci się stało?

- Miałam wypadek wjechałam pod Tira.

- I co Ci jest?

- Tylko poobijana jestem.

- Dzięki Bogu, że tyle.

- Przywiozłeś wodę?

- Tak proszę.

 Od razu się napiłam.

- Dzięki.

- Nie ma za co.

- Która godzina?

- 9 rano.

- Masz trening?

- Tak

- To co tu jeszcze robisz leć.

- Nie będę tu z tobą.

- Daj spokój przez dwa dni nigdzie się stąd nie ruszam.

- Dwa dni tu będziesz?

- Tak na obserwacji.

- To przyjadę wieczorem z Iwoną.

- Daj spokój jeszcze jej głowę zawracaj.

- I tak wie, a i masz pozdrowienia i uściski.

- Też ją pozdrów.

- Leć na ten trening.

- No dobra lecę pa przyjdę później.

I poszedł byłam sama w pokoju. Pielęgniarka odłączyła mi kroplówkę.

- Przepraszam czy mogę zejść na dół po gazetę?

- Niech pani chwileczkę poczeka coś sprawdzę.

Wyszła z pomieszczenia za nie całe 5 minut była spowrotem.

- Lekarz wyraził zgodę.

- Dziękuję.

 Kupiłam jakołś książkę i wróciłam do pokoju. Przeczytałam pół była 12 postanowiłam się zdrzemnąć. Obudziłam się o 15. Zaczęłam dalej czytać. Po 16 ktoś wszedł do pokoju, ku mojemu zdziwieniu była to Aśka.

- Pani ma na imię Julka?

- Tak o co chodzi?

- Przyszłam zobaczyć jak się pani czuje.

- Przykro mi żyję.

- Nie no co pani nie życzę pani źle przyszłam panią przeprosić to wtedy w mieszkaniu Zibiego to naprawdę moja wina. Ja się rzuciłam na Zbyszka.

- Po co mi to pani mówi?- spytałam zdziwiona.

- Bo wiem, że ma pani za złe Zbyszkowi, za to wtedy.

- To już nie ważne.

 Do pomieszczenia wszedł Zibi.

- Co ty tutaj robisz?!- spytał stojącą Aśkę.

- Co ty od niej chcesz!- Spytałam zła.

- Pewnie znowu ci opowiada niewiadomo co!

- Zbyszek przestań! A najlepiej wyjdź!

Wkurzony wyszedł z Sali.

 Aśka usiadła rozpłakana.

- Hej nie płacz przytuliłam ją.

-Ale patrz jaki on jest wobec mnie wiem, że go zraniłam ale żeby za każdym razem jak go zobacze.

- Nie płacz on tak ma.

- Wybaczysz mi?

- Tak.

- Dzięki bardzo to dla mnie dużo znaczy.

- Przepraszam Cię, ale źle się czuje.

- Jasne to ja idę pa.

Było mi nie dobrze zaczęłam wymiotować. Wezwałam pielęgniarkę a ta lekarza przeszywał mnie ból w brzuchu. Skierowali na ginekologie. Akurat wtedy gdy mnie wywozili wszedł Zibi, Igła i Iwona.

Ja zwijałam się z bólu. Przebadali mnie. Zaczęłam krwawić. Potem dali mi środki przeciwbólowe i uspokajające.

- Pani Julio była pani w ciąży i właśnie pani poroniła.

- Co jak to?

- To był 4 tydzień.

Łzy zaczęły mi spływać.

- Ale ja nie czułam żadnych objawów.

- Objawy są w 3 miesiącu połową drugiego.

W końcu zawieźli mnie do Sali. Od razu weszła cała trójka.

- Co ci jest? –spytał Igła.

- Właśnie się dowiedziałam, że byłam w ciąży.- mówiła spokojnie.

- Jak to byłaś? –spytała Iwona

- Przed chwilą poroniłam dlatego mnie wywozili czułam straszny ból brzucha i wymiotowałam.

Podeszła do mnie Iwona i mnie przytuliła

- Mogę was o coś prosić?- spytałam.

- Jasne- powiedział Igła.

- Zostawcie nas samych.

Krzysiek z Iwoną wyszli. Ja patrzyłam w okno. Po policzkach leciały mi łzy. Podszedł do mnie Zibi i mnie przytulił.

- Proszę nie płacz i wróć do mnie.- mówił ze smutkiem w głosie.

- Byłam w ciąży. Mogliśmy mieć dziecko.- patrzyłam na niego.

- To moja wina wybacz….

- To nie twoja wina, to przez wypadek.

- Który był przeze mnie.

- Daj spokój. Będziemy mieć dzieci obiecuję.

Zibi się na mnie popatrzył i mnie przytulił. Wzięłam jego głowę w ręce i pocałowałam go.

- Wracaj do domu jest już 22 późno jutro masz trening.

- Nie pójdę przyjadę do ciebie.

- Proszę nie kłóć się ze mną. Idź jutro powiesz trenerowi dlaczego mnie dziś nie było i powiesz, że za tydzień wrócę.

- No dobrze.

- Zawołaj Ignaczaków.

Po chwili w Sali pojawili się Iwona z Krzyśkiem.

- Dziękuję, że przyjechaliście miło z waszej strony. Cieszę się, że was poznałam jesteście naprawdę niesamowitymi ludźmi.

- Nie schlebiaj nam tak.

- Ale to prawda naprawdę cieszę się że was poznałam- Powiedziałam uśmiechając się.

Wtedy podeszli i mnie przytulili.

- No dobra koniec tych czułości. Wracajcie do dzieciaków jest późno jutro też jest dzień ja muszę odpocząć.

- Dobra to my idziemy trzymaj się.

- Dobranoc.

- Zibi zostaniesz chwileczkę?- spytałam.

- Jasne.

Podejdź do mnie. Usiadł na łóżku, a ja go przytuliłam.

- Dobra idź.

- Nie zapomniałaś o czymś?

Pocałowałam go.

- Dobranoc idź już bo zaraz Cię wygonią.

- Dobranoc kochanie.

Wyszedł ja leżałam chwilę w szoku. Dlaczego ja nie czułam  żadnych objawów? Po co wsiadłam za kierownice? Pytania chodziły mi po głowie. W końcu zasnęłam. Obudziłam się o 09:00. Poszłam do łazienki trochę kręciło mi się w głowie. Wyglądałam strasznie. Wróciłam i dalej zaczęłam czytać książkę.