Rozdział 22

Rozdział 22

- Hej Julka wpadniesz o 17?

- Tak jasne tylko dzwonie w innej sprawie.

- Nie przyjedziesz?!

- Przyjadę tylko chciałam się zapytać czy nie wiesz gdzie jest Zibi wyszedł dwie godziny temu i zaczynam się martwić nic nie mówił tylko wyszedł.

- Nie martw się na pewno wróci zaraz.

- Oby dobra kończę pa.

- Do zobaczenia.

Kurcze naprawdę zaczynam się martwić. Dobra posprzątam jeszcze salon i korytarz. Obiad skończony. Zajęło mi to dość sporo czasu skończyłam chwilę przed 16. Zibiego dalej nie było. Zadzwoniłam do niego, w końcu odebrał.

- Zibi gdzie jesteś?

- Jadę właśnie do domu.

- Za ile będziesz za 20 minut.

- Dobra pa.

- Pa.

Zaczęłam się ubierać. Zrobiłam lekki makijaż i byłam gotowa do wyjścia. Wyszłam z łazienki, a do somu wszedł Zibi.

- Gdzie byłeś cały dzień?

- Musiałem coś załatwić.

- A mogę wiedzieć co?

- Dowiesz się w swoim czasie.

- Głodny?

- Tak co na obiad?

- Risotto.

Szybko odgrzałam mu obiad. Zibi zjadł w błyskawicznym czasie. Ja zaczęłam zbierać się do wyjścia.

- Wychodzisz?

- Tak idę pilnować dzieci Igły.

- A to ja zadzwonię do Krzyśka pojadę z tobą.

- Dobra to ja jeszcze wezmę torebkę z sypialni.

Weszłam do sypialni na łóżku leżała karteczka z jakimś planem nawet dobrze się nie przyjrzałam bo do sypialnie wszedł Zibi.

- To jak jedziemy?

- Jasne.

Po niespełna 20 minutach byliśmy pod domem Ignaczaków. Krzysiek wybiegł nas powitać.

- Cześć nareszcie już się martwiłem.

- Hej to tak o której wracacie?- spytałam.

- Myślę, że koło 22.

- To będziecie szaleć- rzucił Bartman.

- Daj mu spokój lepiej bierz z niego przykład- powiedziałam oschle.

- Może to nie najlepszy pomysł waszą dwójkę razem. –spytał  z powagą.

- Daj spokój uwielbiam dzieci, damy radę.

Wtedy Bartman się na mnie popatrzył ze zdziwieniem.

- To może nie będziemy stać tak na polu.- powiedziałam.

- Oczywiście wejdźcie.

- Julka poznam Cię z Iwoną.

- Świetnie.

- Iwona kochanie możesz na chwilkę?

- Zaraz.

- Ale na chwileczkę.

- No dobrze.

- Iwona to jest Julia przyszła opiekować się naszymi szkrabami.

- Miło mi.- wyciągnęłam rękę.

- Chwała Bogu Julka pomożesz mi- powiedziała żona Krzyśka.

-Pewnie.

Złapała mnie za rękę i pociągnęła do garderoby.

- Słuchaj mam dylemat pomożesz mi wybrać miedzy tą czarną, tą i tą czerwoną.

- A możesz przymierzyć wszystkie?

- Pewnie tylko wiesz 18 wychodzimy z Krzyśkiem.

- Damy radę- i uśmiechnęłam się.

Przymierzyła każdą zaczynając od czerwonej.

- Matko wyglądasz przepięknie w każdej.

- To mi doradziłaś.

- Spokojnie którą byś ty wykluczyła?

- Chyba tą długą czarną.- powiedziała rzucają ją na łóżko.

- To teraz tak czarna czy czerwona. Hymm… Mam pomysł. Zapytamy Krzyśka który kolor bardziej lubi.

- Dobra.

- Igła mam pytanie wolisz czarny czy czerwony kolor?

- To moją kochaną żonę w czerwonym.

- Okej.

- To teraz tak masz do niej buty?

- Tak.

- To ubieraj czerwoną.

- Wyglądasz w niej naprawdę pięknie.

- Dziękuje za pomoc.

- Dobra to nic takiego.

- Julka?

- Tak?

- Zrobisz mi włosy? Proszę- i zrobiła minę szczeniaczka.

- Hahaha jasne.

Zrobiłam jej  loki wyglądała naprawdę pięknie. Do tego makijaż. Po prostu wyglądała bajecznie.

- A igła jak się ubierze?- spytałam.

- Szczerze to nie wiem.

- A gdzie idziecie?

- Na kolacje, a potem coś zaplanował.

- To ja mam pomysł zobaczę jak wygląda i jak coś powiem mu, żeby się przebrał dobra?

- Była bym Ci wdzięczna.

- Dobra później podziękujesz.

Zeszłam na dół szukając Igły znalazłam Sebastiana i Dominiczkę oglądających kreskówki.

- Hej jestem Julka, gdzie poszedł tatuś?

- Na pole z wujkiem Zbyszkiem.- powiedział Sebastian.

- Dzięki.

Wyszłam na pole zerknąć jak Igła się prezentuje.

- No hej chłopaki.

Zaszokowało mnie to zobaczyłam Igłę w graniaku.

- Łoł Igła, ale wyglądasz.

- Mam iść się przebrać?

- Nie w żadnym razie.

- Wyglądasz świetnie.

- Yyy dzięki.

- Okej ja idę do Iwony zaraz powinnyśmy zejść.

- No pośpiesz ją mamy 5 minut do wyjścia.

- Nie martw się damy radę. Popatrz na szkraby jeszcze. – Uśmiechnęłam się.

Szybkim krokiem udałam się do Sypialni Ignaczaków.

- To jak gotowa?

- Tak.

- To chodź Krzysiek już się niecierpliwi.

- A to norma u niego.

Zeszłam szybciej i powiedziałam chłopakom żeby weszli do domu. Akurat ze schodów schodziła Iwona.

Obydwoje stanęli jak wryci.

- Kochanie- zaniemówił Igła.

- Tak?- spytała z uśmiechem Iwona.

- Wyglądasz bajecznie.

- Dziękuję jedziemy?- spytała Iwona.

- A tak tylko jeszcze parę słów do naszych skarbów.- uśmiechnął się Krzysiek.

- Sebastian, Dominika macie słuchać cioci Juli i wujka Zbyszka macie być grzeczni ja będę wszystko wiedzieć. Pa.

- Dobrze tatusiu pa.

- Pa tato pa mamo- powiedział Sebastian.

- Sebastian jasne?- spytał igła zmarszczając brwi.

- Tak.

- Julka dzwoń jak coś dobrze- spytali równocześnie.

- Myślę, że nie będzie takiej potrzeby bawcie się dobrze.

- Dzięki pa.

- Pa.

Wyszli Bartman poszedł do łazienki, a ja podeszłam do dzieci.

- To co zjecie na kolacje?

Poparzyli na mnie.

- Kanapki!- krzyknęli radośnie.

- Dobrze, a do picia kakao?

- Taak!- Uśmiechnęli się.

- To zaraz przyjdę z kanapkami.

Na początku nie mogłam nic znaleźć, ale zawołałam Sebastiana i powiedział gdzie co jest. Oczywiście Dominika przyszła zaraz za nim uważnie przyglądając się mi co robię. Zibi usiadł w kuchni pisząc z kimś na komórce. Zrobiłam 10 kanapek i kakao dla dzieci.

- To smacznego. – powiedziałam uśmiechając się.

- Dziękujemy- powiedziały jak zwykle chórkiem.