Rozdział 37

Rozdział 37

- Julka matko co jest?

- No nie powiedziałaś mi jak Ci się oświadczył.

- Ty małpo, ale mnie wystraszyłaś.

Przebrane ruszyłyśmy na boisko.

- A kiedy chcesz się spotkać?

-  No nie wiem pasuje jutro?

- Okej zdzwonimy się po meczu, albo jutro.

- Dobra.

I zaczął się mecz trybuny były całe wypełnione cała Resovia łącznie ze sztabem z rodzinami. Kaśka z chłopakiem fotografii i chyba nawet jakieś kamery widziałam. Zaczęło się nie ciekawie było wręcz strasznie wynik na przerwie to 2:8 . Trener oczywiście zaczął krzyczeć.

I zaczęliśmy nadrabiać na drugiej przerwie było 16:14 dla nas więc było lepiej. Graliśmy zacięcie nie daliśmy się i pierwszy set dla nas. 24:22 I drugi set. Właśnie tego się obawiałam coś się zaczęło psuć 1:8 dla tamtych.

- Dziewczyny co jest graliście świetnie wyluzujcie trochę i się skupcie. Julka wszystko okej?

- Tak.

- To idźcie wygrywać i zacznij wbijać gwoździe.

- Dobrze postaram się.

I tak było graliśmy po prostu super. Wynik na przerwie technicznej 16:10.

- Dziewczyny blok musi zacząć działać wiem, że was stać postarajcie się jeszcze tego seta wygrać.

Weszliśmy i tak było. 2 set był nasz 24:20. Zaczął się 3 set. Było nerwowo nawet chyba za bardzo 6:8 pierwsza przerwa techniczna. Potem druga 15:16 Potem nasz trener zrobił przerwę 20:23.

- Dziewczyny nie dajcie się wygracie to.

 Zepsuta zagrywka i 21:23. 3 moje asy serwisowe. 24:23. I moja zepsuta zagrywka. 24:24

Nie daliśmy się, bo wiadomo ciężko było, no ale nie można było się poddać w takiej chwili.

Przerwa dla drugiego trenera.

- Dziewczyny spokojnie jest dobrze nie pozwólcie, żeby one wygrały 2 punkty i daje wam tydzień wolnego.

I to nas zmotywowało. Karolina na serwach as serwisowy 25:24 za drugim razem w siatkę.

25:25  Napięcie rosło z tamtej strony w siatkę i na serwy Marta i jest! Jest as serwisowy!

Wygraliśmy 27:25. Skakałyśmy z radości. Podziękowaliśmy sobie za mecz. A potem ogłoszeni MVP

- A MVP zostaje Julka Drozd zdobywając 35 punktów na tym meczu atak 95% skuteczności.

Poszłam po nagrodę a dziewczyny rzuciły się na mnie, a za nimi fotografowie. Cieszyłyśmy się, a trener śmiał się z nas. Trybuny szalały. Potem zaczęliśmy się rozciągać.

 Podbiegły do mnie dzieci Igły.

- Cześć Ciociu.

- Hej szkraby i jak podobało się?

- Pewnie.

- Mam do was prośbę.

- Tak?

- Zaniesiecie tę nagrodę wujkowi Zbyszkowi?

- Tak!!!

Nagrodę wziął Sebastian. Trybuny robiły się puste w stałam i ruszyłam w kierunku szatni.

- Przepraszam Pani Julia Drozd?

- Tak o co chodzi?

- Możemy z panią przeprowadzić wywiad?

- Dobrze.

- Długo pani Gra w siatkówkę?

- Od 9 – 10 lat.

- Cały czas na ataku?

- Nie była rozgrywającą jakiś czas.

- To pani pierwszy klub?

- Tak.

- Jakie ma pani wrażenia po meczu.

- No cóż mecz był trudny jak było widać dużo błędów. Zagrywka też nie bardzo. Mecz cały w sobie oceniam za dobry dziewczyny dały z siebie wszystko starały się jak mogły. Dzisiejszy mecz był chyba najtrudniejszy mecz jaki rozegrałyśmy, ale pomimo to wygrałyśmy z takim dobrym klubem.

- Będą jakieś mecze jeszcze?

- Myślę, że tak chodź w najbliższym czasie nie będziemy trenować i miejmy nadzieję, że nasze sukcesy będą się zwiększać.

- Dziękuję za wywiad.

- Dziękuję.

I poszłam się przebrać, potem chyba reporterzy poszli w kierunku  trenera. Weszłam do szatni była tam tylko Karolina.

- Matko, ale jestem padnięta.- powiedziałam.

- Ja też. Wywiad.

- Nom.

- O co pytali ?

- Ile gram i o mecz.

- A o Zibiego?

- Nie nawet dobrze. A właśnie mam prośbę jak spotkasz Zibiego powiesz mu, żeby przyszedł?

- Jasne, to ja lecę pa do jutra.

- Pa.

Poszłam pod prysznic. Gdy wyszłam Zibi siedział na ławce.

- Cześć kochanie.- powiedziałam.

- Hej skarbie i jak?

- Jestem padnięta.

- Grałaś świetnie.

- Dzięki.

- O co pytali?

- Ile gram i o mecz.

- A mówiłaś o nas?

- Nie pytali zresztą ja też nie mam zamiaru nic mówić.

- Czemu?

- Ponieważ zarazy by było jest z  nim tylko po to, żeby zdobyć sławę.

- A tak nie jest?

Rzuciłam w niego ręcznikiem.

- Ała za co?

- Jak możesz tak mówić nie jestem z tobą dla sławy kocham Cię.

Wstał i mnie pocałował.

- Nie myśl, że nie jestem zła na Ciebie.

- Przepraszam.

- Dobra wybaczam Ci – uśmiechnęłam się.

Wyszliśmy z szatni ja poszłam do trenera.

- To jak trenerze to dalej aktualne?

- Co?

- No wolne tydzień.

- Tak przecież obiecałem.

- W takim razie do zobaczenia za tydzień i miłego tygodnia.

- Dzięki nawzajem.

- Dziękuję.- powiedziałam uśmiechnięta i wyszłam.

Poszłam na parking i wsiadłam do auta Zibiego.

- Hej to jak do domu?

- Tak mam małą niespodziankę dla Ciebie.

- Mam się bać?

- Nie, raczej nie.

- Okej.

Jechaliśmy w ciszy.

-  Nie spytasz o szczegóły?

- Nie niespodzianka to niespodzianka jakoś wytrzymam do domu.

- Okej.